De koe is hier heilig. Ze lopen dan ook gerust tussen het winkelende volk op straat te dolen. Vaak liggen ze midden op de weg te slapen en de bevolking gaat er gewoon omheen. Immers de koe is heilig..dus....je toetert niet om ze van de weg af te jagen.

Kathamandu -back in the sixties-
Nepal is wow! Aangekomen in Kathmandu komt de geurige wierook in Thamel (het centrum) je al tegemoet. De Nepalese vlaggetjes wuiven je toe en de mensen zijn ontzettend vriendelijk. De hippie-achtige sfeer die de hippies begin jaren 70 vanuit Europa hebben achtergelaten hangt er nog steeds. Thamel is één groot Waterlooplein-achtig gebeuren. Winkeltjes met gebatikte t-shirts (ty-die) zie je overal tussen de trekkingswinkeltjes door. Als wij door de straten van Thamel lopen kijken wij onze ogen uit. We zien boeddhistische tempels en ruiken overal wierook. Marija voelt zich helemaal op haar gemak. En ook Jorrit kijkt zijn ogen uit naar de riksja’s en andere armoedige Nepalezen. Want de aardbeving heeft indruk gemaakt en schade gemaakt in deze stad. Vrouwen lopen in prachtige gekleurde gewaden/ jurken en met de welbekende rode stip op hun voorhoofd. We zien bij de tempels in de stad de rituelen die worden uitgevoerd en hoe de vrouwen de stip op hun voorhoofd zetten. Nog een een bloemetje achter in het haar drukken en meerdere malen Buddha eren.

Op de eerste dag dat wij in Kathmandu rondlopen is er een Nepalees festival. Hierbij wordt bij elke tempel een ritueel uitgevoerd en wordt het lichaam gereinigd. Ook wij mogen meedoen met het ritueel en krijgen een poeder die we in onze mond moeten doen en water om het weg te spoelen. Een emmer water waar iedereen uit drinkt! Een behoorlijke test voor onze darmen. Want Nepal is niet het schoonste land. Zo hebben we namelijk meerdere malen ergens gegeten waar je de ratten letterlijk ziet lopen. Geen grap!

Het verbaasde ons dat er in de hoofdstad en in de binnenstad geen geasvalteerde of bestraten wegen zijn. Met regenachtige dagen loop je met je slippers in de diepe modder, ruik je het riool wat boven komt drijven en zien we auto's in de kleine straatjes vast zitten in de diepe modder. Auto's hier zijn allemaal kleine auto's anders kom je niet in de binenstad Thamel. Zo zijn alle taxi's Suzuki Alto's. En..ja....deze auto's zouden in Nederland al lang op de schroot liggen als je de staat van onderhoud zou hebben gezien.

Thamel heeft fantastische eettentjes en we genieten voordat we vertekken voor de trekking in de Himalaya. Aanvankelijk zouden we naar Everest base-camp gaan, maar het is hoogseizoen. We horen dat het druk is en er al 300 tenten staan en 30 expedities aanwezig zijn. En dat is het…..Je hebt geen top beklommen en het is ook niet de mount Everest (ook al heet het Everest base-camp). Het zicht op de Everest zelf is ook minimaal. We kiezen er voor om te starten met dezelfde route maar halverwege een aftakking te nemen. Dan zien we minder toeristen, beter uitzicht op de Everest en we kunnen daadwereklijk ook nog een top van een berg beklimmen. We hebben eer zin in. We gaan de Gokyio trekking doen.

We kopen een kaart in thamel van de route die we gaan lopen en hebben een sherpa geregeld. Ook de vliegtickets zijn in the pocket en we kopen nog de laatste spulletjes in een trekking winkel. 1 backpack laten we achter in Kathmandu. De ochtend van vertrek krijgen we onze permit om te klimmen.

De trekking begint in Lhukla. Voor we daar zijn hebben we de spannendste vlucht ooit! Lhukla is namelijk het gevaarlijkste vliegveld aller tijden. Nummer 1 van de gevaarlijkste vliegvelden. Check maar eens een youtube filmpje over airport Lhukla.!

In het vliegtuig begrijpen wij waarom...vlak voor de landing scheert het kleine vliegtuigje tussen de immense imponerende bergen met witte toppen. Het is prachtig maar iedereen in het vliegtuig houdt zijn adem in en kijkt met verbazende gespannen grote ogen om zich heen. Ook wij kijken zo. Het vliegtuig krijgt maar 1 kans om goed te landen… Zoniet…...BERG..BOEM. We zien de landingsbaan met aan het aan het eind de bergtop. De landingsbaan is klein en kort, slechts een miniscuul streepje van 300 meter tussen de bergenpieken. Niet te bevatten dat dit kan! We kijken elkaar dan ook vol spanning en ongeloof aan als we de landingsbaan naderen. Gelukkig gaat het goed en binnen enkele minuten staan we buiten in de ijle lucht elkaar aan te gapen…onwerkelijk.

De trekking
We maken een prachtige trekking door de Himalaya. Overdag lopen wij tussen de 6 en 8 uur per dag. Door de ijle lucht en het vele klimmen loop je erg traag. Overdag is het heerlijk weer maar 's nachts is het koud. We liggen in slaapzakken voor -40 a - 50 graden. En dat bleek nodig ook. We slapen in guesthouses bij mensen thuis. De eerste nacht slapen we in een houten kamertje van spaanplaten en de kieren zijn zo groot dat een tent misschien dan ook beter geweest zou zijn. Wat hebben we het koud. Vanaf nu is het primitiief. In de bergen hebben ze geen verwarming op de kamer of normale toiletten. Vanaf nu beseffen we dat we het de komende weken moeten doen op de ouderwetse primitieve wijze.

Na 2 dagen hebben we in het plaatsje Namche Bazaar een rustdag om te acclimatiseren om hoogteziete te voorkomen. Dit stadje in de bergen heeft nog alles waar je je laatste spulletjtes kan kopen. Wij doen dit ook want een echte wollen Yak muts blijkt niet overbodig. In Namche Bazaar drinken we koffie en leren mensen kennen. We horen van een groepje trekkers dat van hun groep slechts 3 van de 10 op basecamp zijn aangekomen. Ook in ons guesthouse verblijven mensen die al op deze hoogte hoogteziek zijn en niet verder kunnen. Van de mensen die op de terugweg zijn horen we dat het nog veel kouder wordt boven. Daarom koopt Marija dus ook extra handschoenen. Aangezien we al met een sjaal en muts op in onze slaapzakken liggen......doen we dat.

Als we koffie drinken komen er een aantal jonge mannen binnen met wie we in gesprek raken. Het zijn klim-instructeurs met een eigen bedrijf voor klimmers die de top van de Everest willen beklimmen. We horen dat het ongeveer 70.000 euro kost als je de top wilt beklimmen. Vandaag de dag is dat de gemiddelde prijs voor alle professionele begrbeklimmers om de top te behalen. Van deze jongens horen we ook dat ze enkele dagen geleden nog met Ueli Steck (the Swiss machine, de beste bergbeklimmer van zijn generatie) op basecamp waren en uitvoerig met elkaar hebben gesproken. Ook onze sherpa heeft nog met hem gesproken. Op de ochtend dat we vanuit Kathamandu vertrokken krijgen we het nieuws dan ook te horen dat hij is overleden op de Nuptse (de piek berg naast de Everest). En als we aankomen op Lukla airport zien we dan ook dat er brancards met lijken/ zieke mensen door sherpa's worden vervoerd. IT IS REAL! Wij gaan dezelfde berg tegemoet. Van deze instructeurs zijn we erg onder de indruk en we praten wel bijna 2 uur lang met ze en zij uitgebreid met ons. Ze laten ons filmpjes zien van verschillende beklimmingen en bergtoppen en vertellen over de komende maanden. Ze begeleiden een groep van 13 klimmers. Ook zijn ze de eerste organisatie dit dit seizoen met de sherpa's als eerste camp 4 weten te bereiken. Ze vliegen op en neer om bij te komen in het dorpje Namche bazaar en wij zaten toevallig daar met hen te praten....misschien wel met de beste bergbegklimmers op aarde. Zie: Elite himalayan adventures. Deze gasten zijn echt pro! Vervolgens krijgen we een persoonlijke uitnodiging om bij ze op basecamp te komen. Maar wij vertellen dat we een andere route kiezen.

We zijn blij dat wij rust pakken als we naar de mensen om ons heen kijken. Hoogteziekte op deze hoogte komt al veel voor. Maar dat gaat ons niet overkomen denken we.....we doen het rustig aan. Wij weten ook dat we vanaf hier (Namche bazar) splitsen met de menigte die naar basecamp gaan omdat wij hebben gekozen om een top te beklimmen met beter uitzicht op de everest. Onze weg stijgt sneller in hoogte dan de weg naar Everest base camp dus we moeten ook wel rustig aan doen. We klimmen door en komen boven de boomgrens. In onze volgende guesthouse begint het dan ook te sneeuwen. we zitten midden in de wolken en zien ook de bergtoppen om ons heen die ons met al haar machtigheid probeert te imponeren. We slapen in de meest mooie ongerepte gebieden met prachtig besneeuwde pieken. We zien de Everest, de Notse en de Lhotse al van dichtbij. Ook de Amadablum piek zien we goed. De kou maakt ons 's nachts gek maar de mooie ochtenden maken alles goed zodra we de omgeving zien. De bergen imponeren ons. Dat gevoel is onbeschrijvelijk.

Het lopen wordt steeds zwaarder en we lopen en klimmen langzaam met standaard ons mond open om adem te happen. Nu we hoger komen moeten we ons ook overdag warm kleden en merken dat we standaard met muts op lopen.

Na 5 dagen trekken zijn wij op 4500m hoogte en slechts 3 uur klimmen verwijderd van ons doel. De top van onze reis door de himalaya....Maar het gaat mis. Ook wij worden geveld door hoogteziekte. Marija begint te lopen alsof ze dronken is en Jorrit krijgt hoofdpijn maar gelukkig trok dat alweer weg. Lopen alsof je dronken bent is niet goed...wat ook bleek...

Voordat we verder gaan klimmen zwalken we langs een bergkliniek met onze sherpa en krijgen een consult op bijna 5000 meter hoogte. Al snel krijgen we de diagnose dat het levensbedreigend is om door te gaan. De symptonen blijken erger te zijn dan gedacht. Dronken lopen betekent namelijk vocht achter de hersenen. Als die druk niet meteen weg gaat en de vocht op de hersenen toeneemt kan dat leiden tot de dood. Marija wil niet opgeven en blijft er bij dat die 3 uur naar de top er heus nog wel bij kan, maar Jorrit ziet de ernst in. Ook de arts is dringend en geeft nogmaals aan dat het al dusdanig ernstig is met de dood tot gevolg. Ongeloof heerst er omdat we er bijna zijn en niet verder mogen. Zo goed getraind van te voren en toch overkomt ons dit. De arts zegt dat dit juist bij de besten voor komt. Zo wordt verteld dat veel professionele bergbeklimmers en getrainde mariniers soms ook moeten afhaken. Zelfs sherpa's die al op hoogte wonen kunnen zelfs nog hoogteziekte krijgen. Ondanks dat we rustig hebben gestegen (max 800m per dag klimmen) en tussendoor hebben geacclimatiseerd kan het alsnog gebeuren. Meteen dalen is de enige optie. Met tegenzin doen we dat ook. We hebben eigenlijk geen andere keuze. Anders spelen we met onze levens. Zeker omdat de hoogteziekte al in een verder gevorderd stadium was.

Gelukkig hebben we de Everest van dichtbij mogen aanschouwen en zijn we toch op flinke hoogte gekomen. De beelden van het dak van de wereld, het boven de wolken lopen tussen de hoogste bergpieken op aarde vergeten we nooit. Maar 1 ding is zeker...we gaan terug....die top moet nog bereikt worden.....

Aan elk nadeel zit ook een voordeel: we hadden meer tijd om de rest Nepal te zien. Na een ziekenhuisopname en het nodige uitzieken hadden we nog tijd over om Nepal verder te ontdekken.

In Kathmandu bezoeken wij een tempel waar op traditionele crematies worden uitgevoerd. Dit is een zeer indrukmwekkende gebeurtenis. Wij nemen plaats aan de oever van een klein smerig riviertje. Aan de overkant van het riviertje bevinden zich een tiental blokken waarop houtstapels geplaatst zijn. Met veel cermonie wordt ongeveer om het half uur een lichaam op een van de houtstapels geplaatst en aangestoken. Het is een luguber gezicht. Wij kunnen de halfbedekte gezichten zien terwijl het vuur om zich heen grijpt. Het duurt niet lang voordat wij midden in de rook zitten. De stank gaat door merg en been, en wij besluiten daarom ook verder te gaan. Wij aanschouwen de rest van het mooie tempelcomplex en pakken vervolgens de taxi naar ons hotel.

Pokhara
We besluiten de volgende dag om naar Pokhara te gaan. We kopen een busticket voor de bus die er 5 uur over zou doen naar Pokhara.

De busrit was een hel....een busrit 5 uur (van ongeveer de afstand van Almere naar Rotterdam) resulteerde in een busrit van 11,5 uur! Tussen Kathmandu en Pokhara is maar 1 weg en alles en iedereen wordt vervoerd over die ene weg (langs afgronden waar je U tegen zegt). We zien de meest bizarre dingen onderweg. Bussen met geiten op het dak, inhaalmanoeuvres waar je misselijk van wordt en een zeer arm Nepal. Soms leek het alsof we in Afrika waren. We zien mensen wonen in hutjes die je nog geen eens hutjes mag noemen.Na 11,5 uur komen we kapot aan in Pokhara.

In Pokhara voelen we ons weer relaxed en er hangt een fijne sfeer. Om het af te leren maken we de volgende dag een klim naar een tempel op een berg. Pokhara heeft een prachtig meer en met helder weer zie je de Annapurna en de Daulhgiri. Deze bergtoppen zouden wij normaliter nooit hebben gezien.

We besluiten om in plaats van de kick de bergtop te behalen een andere kick te zoeken. Marija's wens was om tijdens onze reis nog een keer te paragliden. En ja ja....dat is zeer populair in Pokhara. Het besluit staat vast. Wij gaan dit doen! Hoe vet is het om van een berg af te rennen en in de lucht te hangen? En dan ook nog met de Himalaya op de achtergrond. THIS IS THE PLACE TO DO IT!

De volgende ochtend staan we wederom op een berg maar de wind valt tegen. We wachten tot de wind draait en worden vastgeteugeld aan de parachute. Marija gaat als eerst en heeft direct de juiste windvlaag. Maar als Jorrit gaat zakt hij meteen naar beneden en staan binnen 8 minuten op de grond. Marija ziet het gebeuren vanuit de lucht. Eenmaal beneden staat Jorrit daar ook niet om mijn landing te bewonderen. Vanwege het gebrek aan wind moest hij op een andere plek landen. Na een half uur pikken we Jorrit op met een busje en horen we dat hij de volgende dag nog een keer mag. Nieuwe poging! Echter dat betekende wel dat we het reisschema aan moesten passen. Maar geen probleem....we zouden gewoon een dagje later naar het nationaal park gaan. Na deze teleurstelling was een 2e poging meer dan verdiend en die 2e poging was het meer dan waard. Jorrit wordt getrakteerd op een vlucht met een paar heftige airtricks. Een stralende Jorrit die uiteindelijk twee keer heeft mogen paragliden.

Chitwan -wildlife adventure-
Een dag later dan gepland besluiten we naar het Nationaal Park Chitwan te gaan. Nepal heeft meerdere nationaal parken met echte wildlife. Zo kun je neushoorns en zelfs tijgers spotten. Van te voren hadden we nooit gedacht op safari te kunnen in Nepal. Maar het kan hier en dus doen we dat.

We kopen een busticket en het zou 5 uur duren voordat we er zijn. Die 5 uur werd 8 uur! En als klap op de vuurpijl krijgen we ook nog een lekke band onder weg. Dit was overigens wel geweldig om mee te maken. Op Nepalese stijl verwisselen ze de band van de bus en we veroorzaken op de enige weg die er is een opstopping. Bijna aangekomen in Chtiwan zijn we blij dat we een leuk hutje in de jungle voor de komende 2 nachten. We vertellen dit aan een geintresseerde medereiziger die in Nepal woont. Hij vraagt hoe lang we blijven en wanneer we terug gaan. We vertellen dit en hij kijkt ook verschrokken aan en zegt dat er wegens de verkiezingen op die dag geen enkel vervoer zal rijden. Het hele land ligt dan plat. Tien minuten voor we aankomen horen we dus dat wwe de volgende dag weer weg moeten in dezelfde bus weer 8 uur terug! We bekijken de opties in de laatste minuten en hebben nog hoop op een prive taxi. Maar als we aankomen wordt alles gecheckt en bevestigd dat we geen keus hebben om de volgende dag weer om 7 uur te vertrekken. Dit terwijl we net zijn aangekomen en ook nog te horen krijgen dat het Nationaal parlk om 16.00 uur sluit! Jorrit heeft het helemaal gehad. Normaliter in deze situaties leggen we er ons bij neer en blijven wij een extra dag. Maar tja...het vliegtuig was al geboekt en betaald. We krijgen, omdat ze het sneu vinden, een upgrade en verblijven aan een prachtige rivier aan het nationaal park. Ook lukt het nog om tot 18.00 op safari te gaan. We zien neushoorns, prachtige blauwe vogels, verschillende soorten rendieren, apen, wilde zwijnen, termietenhopen en olifanten. 's Avonds gaan we nog lekker samen uit eten. We zitten in een tuinrestaurant en langs de bar zien we een grote rat lopen. Maar het maakt ons inmiddels niets meer uit. We eten heerlijk tussen de ratten onze curry en genieten van de upgrade van ons hutje aan de rivier.

In Kathamandu mogen we dag dag van de verkiezingen meemaken. De Nepalese bevolking kijkt er naar uit. Twintig jaar geleden stemden ze voor het laatst. En wij zijn getuigen van deze happening en sluiten onze trip in Nepal geweldig af!