Na het laatste stuk met de trein arriveren we in Beijing. We stappen als één van de eersten uit de trein op het perron. We gaan onze eigen gang maar al snel zie ik dat de rest van onze wagon vol met toeristen ons volgt. Maar zodra we buiten staan zijn we iedereen al kwijt. Want de meesten hebben een pick-up naar het hotel. Anderen vliegen direct weer naar huis na de treinreis. Wij…genieten van de zon tussen een massa rochelende Chinezen.

Rochelende Chinezen
Hier moeten we wel wat over schrijven. Want binnen de eerste minuut buiten het station hoorden we gerochel. OMG! We keken elkaar aan (lachend maar totaal verongelijkt en vol ongeloof). En Jorrit zei: “Schat, wen hier maar vast aan, want dit ga je de komende weken zeker vaker horen!”.

En ja hoor. Het is hier heel normaal om vanuit je tenen te rochelen en vervolgens op straat te spugen. Als we in de stad lopen horen we soms al op 500 meter afstand een Chinees rochelen. Als we ergens in de rij staan horen we gerochel. Zelfs toen Marija op het toilet zat kwam er uit het hokje naast haar ook echo van rochelend geluid uit. Wat een geluid! En JA! Vrouwen zijn net zo erg! Inmiddels kunnen we er enorm om lachen. Net als de andere miljoenen Chinezen kijken we er inmiddels niet meer van op, maat schieten we nog steeds in de lach zo nu en dan.

Beijing ervaren wij als een relatief relaxte stad. De temperatuur is aangenaam na de Siberische kou en we staan allebei in een soort van relax-modus. Een beetje wandelen, een beetje verkennen en lekker eten (al heb je werkelijk geen idee wat je eet). Nummer 148 (babi Pangang met lijst) heb je hier niet. Maar we vinden het lekker. De volgende dag zijn we nog steeds in relax-modus en besluiten verder te relaxen in het Belhaj park. Een prachtig park waar alles mooi in de bloei staat met mooie prieel-achtige tempels van ongeveer 500 jaar oud aan het water. We genieten met volle teugen. Ook omdat we eindelijk weer een eigen kamer hebben, een warme douche en dus wat privacy. Na het park wandelen we langs de verboden stad en duiken steeds dieper en dieper Beijing in. Uiteindelijk komen we bij een streetfood market. We besluiten hier een hapje te gaan eten.

De streetfood market:
We zijn in de Wangfujing straat, waar een street food market is . Honderden chinese lampionnetjes lachen ons toe en lokken ons de straat in. Tussen de massa van stinkende Chinezen proppen wij ons door de straat en al bij een van de eerste kraampjes zien we schorpioenen op een stokje, sprinkhanen, larven, zeesterren, spinnen, mega-grote duizendpoten en slangen. Allemaal gefrituurd en op ambachtelijke wijze op een stokje gepresenteerd in de kraampjes. We komen ogen te kort. We zien de nog levende schorpioenen op een stokje bewegen. Jorrit besluit het te gaan proberen. Binnen 2 minuten heeft hij 3 schorpioenen gegeten. Of het lekker was? …..Het smaakt eigenlijk nergens naar. Behalve dat je op sommige stukjes wat langer moet kauwen om het weg te krijgen. In deze straat eten we nog lam van een stokje (misschien was het wel kat, kan ook, je weet immers nooit wat je krijgt). Ook halen we een zakje gebakken kastanjes. Erg populair onder de chinezen. De tofu en vlees kraampjes wisselen elkaar af en we zien de meest bijzondere gerechtjes. Ijsjes gemaakt van rijst, sapjes in bekers waar rook vanaf komt. En verdere niet definieerbare geuren en gerechten.

De Verboden stad – poging één
De volgende dag gaan we opgewekt naar de Verboden Stad. De metro is al behoorlijk druk, maar eenmaal aangekomen staan we ineens in een immense massa chinezen. Zoveel mensen bij elkaar hebben we nog nooit gezien. We stonden zeker tussen een paar honderd duizend mensen. We doen een poging, maar eenmaal door de gate worden we zwaar ontmoedigt. Echt te veel mensen..ehhh rochelende chinezen. De kaarten waren op maar inmiddels hadden we toch geen zin meer tussen die mensen massa.

Summer Palace
De volgende dag zijn we weer naar een park achtig iest geweest. Het Summer Palace. Dit was echt heel erg mooi. Met een grote maar….MAAR……weer duizenden chinezen! Rijen meters dik en wederom kroelende massa’s chinezen die werkelijk van elk detail een foto maken. Met name van zichzelf in diverse poses. Toch besluiten we naar binnen te gaan. Eenmaal binnen proberen we routes te pakken waar zo min mogelijk mensen lopen. We snappen niet hoe het kan dat er zo veel mensen op één plek kunnen zijn. Verdoofd zitten we ergens in een courtyard van een tempel en spreken we mensen uit Shanghai die zoweliswaar Engels spreken. Ze vertellen ons dat het vakantie is voor de Chinezen. En de Chinees zelf is de grootste toerist in eigen land. Nu konden we tenminste accepteren dat het zo druk was. Voordeel is dat we alle hotspots verder hebben kunnen uitkiezen buiten de vakantie. Want je wil toch niet met een miljoen mensen op de Chinese muur staan?

De Chinese muur – The great wall!
Hier komen we bij een bucketlist puntje. Aanvankelijk was het de bedoeling om er op te kamperen met een tentje maar het seizoen was net begonnen en het was te koud. Voor wat betreft de muur: Wij hebben bewust gekozen voor een avontuur en om een stuk muur te zien dat niet toeristisch is. Tevens was de wens om een oud stuk muur te zien dat niet gerestaureerd was (zoals het bekende stuk dat in alle boekjes staat en waar duizenden mensen lopen) No WAY! Wij willen rust en sereniteit, echtheid en authenticiteit.

En zo geschiedde. Met een paar mensen hebben we een behoorlijke trekking gemaakt. We hebben kilometers gehiked op de muur. En het waren nog pittige stukken muur (behoorlijk steil). Maar helemaal voldaan en een goede oefening voor de Everest.

De Verboden Stad poging twee
Poging twee was gelukt. Toch wel weer tussen heel veel mensen maar gelukkig zeker honderduizenden minder dan poging 1. Maar inmiddels hadden we al zo veel tempels gezien in Beijing dat we niet meer verrast waren door de pracht. We hebben fijn geslenterd tussen de toeristen in de Verboden Stad, naar Chinese toeristen gekeken en de tempels aanschouwd.
Maar ook wij blijken een attractie te zijn. Overal waar we lopen worden we bekeken. Ook vragen mensen of ze met ons op de foto mogen. Hier waren we al over ingeseind. Blijkbaar zijn westerse mensen bijzonder vooral ouderen en jonge meisjes vragen aan ons of ze op de foto mogen met ons. Want foto’s maken is tenslotte hobby nummer 1 van de gemiddelde chinees. Vooral de selfie-sticks vliegen je om de oren. Wij vragen ons regelmatig af waar ze nou foto’s van maken. Elke hoek of onzinnig detail komt op de foto. En dat er duidenden anderen op de foto staan deert ze totaal niet. Zo zijn de chinezen ook voor ons een attractie. We vermaken ons kostelijk met onze ogen. Het kijken naar dit volk is al een tour op zich….
Daarna was het weer tijd om te relaxen in een park (waar Beijing er vele van heeft en prachtig zijn).

Fietsen – het verkeer
Het verkeer is in Beijing een totale chaos, precies zoals verwacht. Het is een geregelde chaos. Bij het eerste zebra-pad kwamen we erachter dat dit begrip niet bekend is bij de chinees. Ook als stoplichten op groen staan heb je geen garantie dat je veilig kunt oversteken. Blijkbaar zit er een bepaalde rangorde in wat eerst gaat. Want een bus of taxi gaat altijd voor, ook al staat het licht voor jou op groen.

Vanwege de enorme smog die boven Beijing hangt heeft de overheid enkele jaren geleden besloten dat er geen brommers met motor meer mogen rijden. Vandaag de dag zie je dus alleen maar oldtimer brommer die elektrisch zijn gemaakt. Super grappig om te zien. Maar LEVENSGEVAARLIJK! Je hoort die krengen namelijk niet aankomen. En Beijing heeft duizenden scootertjes. Ook dit was wennen. Ze zoeven gewoon langs je heen met het geluid van een veertje dat op de grond valt. Ook viel het op dat we heel veel fietsers zagen. Amsterdam is er niets bij. Misschien telt Beijing meer fietsen. Zoals in het nummer van Katie Melua ”there are 9 million bycicles in Beijing”. Wij denken dat het er meer zijn. Want sinds vorig jaar heeft de overheid een fiets systeem bedacht. Best briljant eigenlijk. Dit zijn huurfietsen die elke chinees kan huren met een QR code op de telefoon. Scannen, slot gaat open en gaan met die banaan. Op elke hoek van de straat staat een rij/stalling met fietsen. Dit werkt kennelijk want er wordt enorm veel gebruik van gemaakt.

Ook wij hebben een fiets gehuurd en lekker door Beijing gefietst.

De fietstocht
Na een heerlijke rit op de fiets en even geshopt te hebben in één van de vele malls die Beijing heeft komen we weer bij onze fiets. En ja hoor! Marija heeft een lekke band. Wij moesten dus op zoek naar een pomp...of een fietsenmaker. Gedurende de dagen dat wij in Beijing waren hebben wij veel verschillende winkeltjes en zaken gezien, maar fietsenmakers zoals wij die kennen, kennen ze hier niet. Dan maar hopen dat de lokale Chinees ons misschien kan helpen. De eerste Chinees begrijpt al direct wat er aan de hand is en wijst ons een grote straat in. De volgende 3 Chinezen wijzen ons allemaal dezelfde richting op. Uiteindelijk zien wij achter een busstation een man op een stoel, met naast hem een kapotte fiets met losse fietsbanden om het stuur. Is dit dan de fietsenmaker? Nee dus. Hij lijkt niet te begrijpen wat wij nodig hebben. Maar na 5 minuten daar te staan –Jorrit was inmiddels in de straat verder aan het zoeken- lukt het Marija eindelijk om onze vraag duidelijk te maken. De man staat vervolgens op en maakt met drukke gebaren duidelijk dat wij hem moeten volgen. Wij lopen een stuk met hem mee, links, rechts, links… en aan het einde van de straat vinden wij een fietsenmaker. YES! Althans, fietsenmaker…het is een mannetje in een leren jas met leren schoenen die met een bak-fiets-scooter op de hoek van de straat fietsen en scooters repareert. De man die ons daar gebracht heeft legt uit wat wij willen. De fietsenmaker pakt de fiets, draait hem op zijn kop en begint met harde hand de fiets uit elkaar te halen. Jorrit ziet dat de man weet wat hij doet, en dit klopt ook. Binnen 20 minuten zit er een nieuwe band op en 45 Yuan (€6) verder zitten wij weer op de fiets en zijn wij een mooie ervaring rijker.

Uiteindelijk zijn we 7 dagen in en rond Beijing geweest. We hebben uiteraard nog veel meer gezien. Zoals de Drum-tower. En nog heel veel mooise straatjes, meren, eettentjes.

Foto's volgen!