Het landschap van Cambodja maakt onderweg al indruk op ons. De nationale palmboom is niet te missen in het landschap. Lelievelden met bloeiende lelies en belachelijk grote leliebladeren wuiven naar ons vanuit de bus. En Marija kijkt al met een glimlach naar het land. De lange busreis deert ons totaal niet na de reis in Nepal. Geen enkele busreis duurt meer te lang. En deze 8-urige busreis vinden wij comfortabel, ook al zitten we naast een wc achterin de bus. Aangekomen in Siem Reap gaat er een nieuwe wereld voor ons open. We kijken onze ogen uit en genieten. Alles gaat per tuktuk. We worden vanaf de bus met de tuktuk (die er overigens anders uit ziet dan die in Thailand) naar ons hotel gebracht. Met lachende gezichten worden we met een verkoelend drankje verwelkomt. Cambodjaanse gastvrijheid.

Men zegt dat Thailand het land van de glimlach is. Nou eh.. NO WAY...Cambodja is het land van de glimlach. Niets is te veel en de mensen zijn zoooo lief! WOW!

Vanuit Siem Reap gaan we naar Ankor Wat. We worden opgehaald met een tuktuk door de driver, en een tourguide. We vertrekken in een karretje achter een brommer naar een werkelijk sprookjesachtig gebied. Het is hier regenseizoen en alles is betoverend groen, omringd met prachtige bloeiende lelies en mooie mossen. De zon en schaduw wisselen elkaar af. We genieten van de rit en komen aan bij Ankor Wat. Dit Unesco werelderfgoed mag er zeker zijn. Het is toeristisch maar absoluut de moeite waard ....tombraider en indiana jones zijn onze beste vrienden geworden. We bezoeken deze dag ongeveer 8 tempels. Vooral de tempels die beklemd zijn met boomwortels in alle verschillende kleuren groen zijn fascinerend mooi. Sommige bomen houden de tempels zelfs overeind. We beleven de dag rijdend in een sprookjesbos dat echt bestaat.
Het is leuk om de bekende tempels van de films te zien. Tegen de tijd van de zonsondergang worden we afgezet bij de laatste tempel. Het is een klim omhoog en je mag op de tempel zitten. het is bloedheet en de stenen koken...Maar we wachten hier tot de zonsondergang. Vanaf dit mooie uitkijkpunt zien we Ankor Wat verscholen liggen in de bossen en zien we nog wat andere tempels. Helaas zijn hier ook meerdere toeristen die met grote camera-lenzen en selfiesticks dezelfde zonsondergang willen aanschouwen. Maar toch was de klim de moeite waard. gelukkig waren we op tijd boven want eenmaal boven mogen er maar een beperkt aantal mensen op de tempel komen. Als wij de klim naar beneden beginnen staat er nog steeds een rij van mensen die op de tempel willen kijken naar het laatste avondrood.

In Cambodja betaal je met Amerikaanse dollars omdat de eigen munteenheid niet sterk genoeg is. Zo zijn sommige dingen redelijk aan de prijs, maar een aantal dingen spot goedkoop. We vinden uit dat een voetmassage maar 1 dollar kost. Dit had tot gevolg dat we elke avond na het eten als "toetje" ons voeten lieten masseren, inclusief rug, nek, benen, manicure etc., om vervolgens rozig ons bedje in te duiken. Zelfs Jorrit begint van de massages te houden. Tja....voor 1 dollar....en wij maar denken dat het in Thailand zo goedkoop was! Wat een grap is dit! In Siem Reap hebben ze ook veel "doctor Fish". Visjes die de dode huidcellen van je voeten af knabbelen. Jorrit zegt dat hij dit wel wilt proberen en voor 3 dollar zitten we allebei met onze voeten in een aquarium en mogen we zo lang blijven zitten als we willen. Marija gaat eerst en constateert dat het grotere vissen zijn dan de docter fish in Nederland. Ze gaat zitten, stopt haar voeten in het voetenbad en schatert het vervolgens uit van het lachen. Ze kan niet tegen het gekietel van de knabbelende vissen. Voorbijgangers kijken geamuseerd naar hoe ze hardluid schatert van het lachen. Ze kan haar voeten niet in het water houden en dan komt de eigenaar naar buiten en drukt de benen van Marija gewoon in het water. Huilend van het lachen zitten we op een gegeven moment allebei met onze voeten in een aquarium. We zijn nu ook nog eens een attractie voor andere toeristen die kijken hoeveel lol wij hebben. Na een tijdje zijn onze voeten verschrompeld, zittend onder vissenuitwerpselen en we besluiten weer verder te gaan. De dagen in Siem Reap zijn heerlijk. We genieten elke seconde in Cambodja.

Onze reis in Cambodja gaat verder naar Phnom Penh. Hier moeten we heen omdat we een visum nodig hebben om naar Vietnam te kunnen.
Na onze eerste avond in Phnom Penh gaan we de volgende dag naar de S21 gevangenis, oftewel Tuol Sleng. Wat we daar aantreffen is ongeloof, verbijstering en verdriet. Veel verdriet. Onder Polpot's regime zijn miljoenen mensen gemarteld en vermoord. Deze Nazi-achtige Polpot had de bedoeling een sociaal farming regime op te richten. Dit betekende dat alle intellectuelen een bedreiging vormde voor het regime. Dus alle geleerden, dokters en leraren werden vastgezet, gemarteld en uiteindelijk op de zogenoemde killingfields vermoord. Ondenkbaar is het om daar rond te lopen en te beseffen dat de mensen die hier toen naar binnen kwamen nooit meer naar buiten zouden lopen....maar wij lopen gelukkig wel naar buiten.  Onder het regime van Polpot zijn 3 miljoen Cambodjanen gesneuveld, eigenlijk om niets. Of omdat je de kans hebt gehad een studie te hebben gevolgd. De bloedsporen zien we nog zitten op de grond en de plafonds van de martelkamers met de martelwerktuigen die er nog staan. Er zijn zeker 14.000 mensen omgebracht in deze gevangenis. Bruine vlekken en bloedsporen op het plafond. Marteltafels en attributen vullen de lege kamers die uitkijken op een binnentuin. Niet alleen Cambodjanen zijn hier gemarteld en omgekomen. Zelfs een Brit en een Australiër die er van verdacht werden  iets te hebben gedaan. Terwijl ze per ongeluk langs het land voeren met een boot en terecht kwamen in Tuol Sleng.
De ziekelijke dingen die wij hier te horen en gezien hebben gekregen zullen wij hier niet nader beschrijven. Overbrengen op een blog hoe deze mensen werden gemarteld en vervolgens werden afgevoerd naar een killingfield kan niet. Na zo een bezoek kom je ook niet vrolijk naar buiten lopen. Marija vraag zich ook af waarom zij dit nooit in de lessen geschiedenis heeft geleerd. Wat er zich hier heeft afgespeeld is niet zo lang geleden. Het is nog vrij recentelijk. De genocide (volkerenmoord) die heeft plaatsgevonden zit hier nog in elke Cambodjaan verborgen. Iedereen kent wel iemand die om het leven is gekomen en veel mensen van onze leeftijd hebben geen ouders meer.
Als we naar buiten lopen hebben we een raar gevoel. We zijn dankbaar dat we beter kennis hebben genomen van deze heftige geschiedenis maar eveneens voelen we ons betreurd en aangedaan over al het leed wat hier heeft plaatsgevonden. We pakken een tuktuk en gaan stilzwijgend naar de Vietnamese ambassade omdat we een visum moeten regelen.

Na het bezoek aan de S21 gevangenis besluiten we toch ook nog naar de killingfields te gaan. De groene velden met kuilen waar menselijke resten nog steeds naar boven komen drijven als het hard geregend heeft zijn indrukwekkend. Met een audiotour lopen we rond met een headset op luisterend naar de gruwelijke handelingen die zich hier hebben afgespeeld. Op een gegeven moment komen we bij een boom met honderden gekleurde armbandjes.  Dit is niet zomaar een boom. Tegen deze boom zijn baby's doodgeslagen. Honderden baby en kinderlijkjes zijn hier gevonden. Misselijk lopen we verder. Cambodja kent meerdere "killingfields". Uit respect voor de doden zijn veel velden niet opgegraven. Deze liggen er nog zo bij zoals het was. Slechts een paar hectare is voor ons als geschiedenisles tentoongesteld. De Cambodjanen wensen op deze manier alle mensen die hier gedood zijn hemelse rust toe.

Naast de het gruwelijke regime onder de rode khmer zien we veel overblijfselen van de stille oorlog met Vietnam terug. Op Cambodja zijn meer bommen gedropt dan in de 2e wereldoorlog. Amerika heeft haar sporen hier na gelaten. We zien overal veel mensen met ontbrekende ledematen. Een missend been of arm lijkt heel gewoon in het straatbeeld. Deze mensen werken nog wel met aangepaste fietsen verkopen ze bijvoorbeeld gekopieerde Lonely Planets of andere gekopieerde boeken. De meesten zijn op een granaat gestapt of iets dergelijks. We dachten dit in Vietnam te zien, maar uiteindelijk (nu na Vietnam) hebben we de meesten hier in Cambodja gezien. We zien ook dat er veel gebedeld wordt. En bijna elke Cambodjaan geeft altijd geld! Zelfs zien wij alle boeddhistische monniken keer op keer geld geven. Vrijgevig is dit land dus ook nog eens. De Cambodjanen wel, maar de toeristen niet. De westerse toerist ziet bedelen als iets anders.

Vanuit Phnom Penh reizen we door naar Vietnam. Uiteraard doen we dit weer overland. We pakken een minivan met locals richting de kust en besluiten om meteen naar phu Quoc te gaan. Een vietnamees eiland voor de kust van Cambodja. Na wederom een zeer wazige grensovergang en onaardige Vietnamezen stappen we op een boot. In de "haven" van Cambodja waar de ferries naar Vietnam gaan, kopen we een buskaartje samen met wat andere toeristen om ons naar ons hotel te brengen op Phu Quoc. Echter dit loopt aangekomen op Phu Quoc anders dan verwacht.

De kennismaking met Vietnam is helaas niet aangenaam. Vietnamezen zijn over het algemeen wat rauwer dan de Cambodjanen. Uiteindelijk na veel gedoe komen we aan bij ons hotel. Jammer genoeg zijn we met een paar andere toeristen goed bedonderd en werden door een busje aan de kant van de weg gedropt bij één of andere bookingsoffice waarvan we eerder een kaartje kochten op het vaste land. Ook al staat zwart op wit de locatie waar we naar toe moeten en hebben wij ervoor betaald, weigeren de vietnamezen daar ons te brengen. Zelfs een zwangere vrouw laten ze aan haar lot over. Als we met z'n allen boos worden lachen ze ons uit. En niet zo een beetje ook. Geld...dat willen ze en dat lieten ze weten ook. Dat we al een ticket hadden en betaald hadden maakte totaal niet uit. Wij besluiten uiteindelijk gewoon een taxi te nemen en willen onze kennismaking met Vietnam hier niet door laten belemmeren. We hebben besloten de komende dagen op Phu Quoc een beetje tot rust te komen en verblijven dan ook 5 dagen op 1 plek in een goed hotel. Paradise is here! Maar helaas regent het veel van alle dagen. We huren een scooter en verkennen het eiland en de vele markten vol met specerijen, groente, vis en fruit. Vietnamese dames zitten in de "Asian-squad" achter de groente met de rieten welbekende hoedjes op. Soms is het alsof de tijd hier heeft stil gestaan. Het Vietnamese eten is overigens heerlijk! De regen op het eiland maakt dat we wel lekker uitrusten in onze hotelkamer. En zodra de zon schijnt springen we in het zwembad om wat baantjes te trekken. Een mooi begin van onze Vietnam-trip.

Lees later het vervolg van onze reis door Vietnam!