Terugkijkend op Vietnam kunnen we stellen dat dit echt één van de landen is waar je fantastisch kunt backpacken. Het is goedkoop, het vervoer is goed, de afstanden zijn niet al te groot en het is veelzijdig. Het is veelzijdig qua verschillende mooie landschappen, geschiedenis, kleurrijk voedsel en grappige kleine mensen.

Vanuit Phu Quoc reizen we eerst naar Ho Chi Minh City. We verblijven in een hostel. En wij maken er een sport van om alle reisbureautjes af te gaan op zoek naar de goedkoopste touraanbieder. We willen namelijk een tourtje maken naar de CuChi tunnels. De tunnels die de vietnamezen gegraven hebben tijdens de oorlog. Het is een immens netwerk van 300 km aan tunnels met boobytraps. Ook wij kruipen door de tunnels om te ervaren hoe smal en benauwd het is. Ook zien we verschillende boobytraps die echt lelijk zijn als je daarin valt. Speciaal voor de toeristen is een stuk van de tunnels breder gemaakt want de gemiddelde Europeaan/Amerikaan past er namelijk niet doorheen. Het verhaal dat door de Vietnamezen wordt verteld is behoorlijk eenzijdig. Voor de Amerikaanse bezoekers is het nogal een gevoelige plek om te bezoeken. Maar de gemiddelde mens weet natuurlijk dat zowel Vietnam als Amerika fouten heeft gemaakt. Toch waren deze tunnels een slimme zet van de Vietnamezen. het was toen goed bedacht.

Na deze tour laten we ons afzetten bij het WAR museum. Het is indrukwekkend om te zien wat er nog allemaal resteert uit de oorlog. De sectie met foto's van slachtoffers is aangrijpend om te zien evenals de sectie die gaat over de 'Agent Orange' en napalm. Met name de verhalen van verminkte mensen die tot aan de dag van vandaag nog steeds kinderen baren met zware verminkingen. Het gif gaat nog generaties door en dat is heftig om te zien. Daarna gaan we de stad in om Ho Chi Minh verder te ontdekken en we slenteren gezellig samen door de stad en bezoeken wij markten met streetfood. Want ook in dt land heb je bijzondere lekkernijen. Zoals de Hotvitlong (een ei met een volgroeid embryo). Dat is hier een delicatesse.
Wij verblijven een paar dagen in Ho Chi Minh en gaan daarna weer verder. We besluiten naar Mui Ne te gaan, met de bus. Bussen hier zijn geen normale bussen waarin je kan zitten. Het zijn bijna allemaal slaapbussen (ja ook overdag). Marija vraagt bij een aantal bureautjes waarom er geen gewone bussen rijden en het antwoord is dat de vietnamezen lui zijn en dit een fijne manier van reizen vinden. Wij gaan dus met een slaapbus overdag. Maar helaas passen wij natuurlijk niet op de stoelbedjes. Deze zijn gemaakt voor Aziatische mensen. Wij liggen met onze benen op gekruld in een vage lighouding. Tja, hier moeten we ons maar aan over geven. Deze bussen zie je overigens overal in Vietnam. Je ziet ze vanaf afstand aankomen als het donker is want ze hebben geweldige neon- en blacktlight verlichting. Het ziet eruit als een feestbus, maar mensen liggen hierin serieus te snurken.

Mui Ne
In Mui Ne zitten we in een heerlijk hostel met prachtig uitzicht en een heerlijk zwembad waar wij ook redelijk wat uurtjes hebben doorgebracht. Er heerst een relaxte sfeer. We gaan de volgende dag zandboarden in de Duinen. Hier staat Mui Ne wel een beetje bekend om. We staan om 4 uur op zodat we de zonsopgang kunnen zien. Maar helaas regent het. Gelukkig breekt de zon toch nog door als we op de zandduinen staan (witte en gele, we bezoeken 2 soort zandduinen). Daarna gaan we naar een 'Fairy stream'. Een prachtige koude stroom (soort riviertje) water waar je een wandeling in kunt maken en wat wij ook doen. De rest van de dag proberen we een beetje bij te komen want de volgende dag vertrekken we weer.

Dalat
We pakken in alle vroegte een bus naar Dalat. Een plek in het binnenland van Vietnam. In de bus ontmoeten we een Nederlands stel. Na een busreis van ongeveer 6 uur komen we aan in Dalat. Aangekomen in Dalat worden wij opgewacht door een mannetje van ons hostel op een brommer. Maar in plaats van op de brommer te stappen horen we dat er geen kamer voor ons beschikbaar is en dit terwijl we keurig hebben geboekt. Tenzij we met 12 man op een kamer willen liggen. We bedanken en besluiten iets anders te zoeken. We drinken een kop koffie met onze backpacks naast ons en zoeken via WIFI een ander hostel. We komen in het hostel terecht met de Nederlanders die we in de bus hebben ontmoet. We checken in en al gauw ontdekt Marija beestjes in het bed. We zijn het tot nu toe nog niet veel tegengekomen, maar nu hebben wij toch echt huisdieren op onze kamer. Helaas heeft het hostel geen andere kamer. Zo krijgen we een kamer in het hotel ernaast. In de avond worden we uitgenodigd door de eigenaar om samen met alle gasten van het hostel (waar wij dus niet meer slapen) een vietnamees diner bij te wonen vanwege de opening van het nieuwe dakterras van het hostel. We krijgen de zelf gebrouwen rijstwijn (dat noemen ze 'happy water') en het wordt natuurlijk een bonte avond, maar wij lagen al om 11 uur in bed.

Easy Riders
De volgende dag gaan we met de motor namelijk een aantal dagen lang door Vietnam rijden. Het 'Easy Riders' begrip. We gaan eerst naar het Crazy House (een kunstenaars huis van één van de leerlingen van Dali). Daarna zien we een bloemenkweker in de bergen die gerbera's kweekt. We vervolgen onze weg naar een koffieplantage. Hier drinken we wezel koffie (het Kopi Luwak van Vietnam). Dit is koffie gemaakt van koffiebonen die eerst worden opgegeten door een 'wezel' en vervolgens is uitgekakt, om er daarna koffie van te maken. Heerlijk ;). Daarna gaan we naar een plek waar ze andere delicatessen kweken. De krekel. En zodoende krijgen we krekels te eten met rijstwijn (zie link naar ons filmpje). We zien ook hoe de rijstwijn gebrouwen wordt.

We rijden door naar een zijde fabriek. Hier zien we het proces van rups, cocon naar zijde. We eten ook nog zo een vette dikke zijderups die walgelijk in je mond uit elkaar spat als je die eet. Als dit Expeditie Robinson was hadden wij de eetproef gewonnen! Gewoon niet over nadenken en doen. Je leeft tenslotte maar één keer, dus waarom zou je het niet proberen? In een klein tentje eten we vervolgens een gewone lunch, de Vietnamese lunch: 'Pho'. Daarna bezoeken we een waterval en gaan naar de bekende "happy Buddha". Deze is enorm. Hierna zetten we er de vaart in op de motor, we moeten tenslotte nog een heel eind naar onze eindbestemming. Dwars door het binnenland scheuren we over bergwegen. Dit is echt anders dan met een auto of bus. In de bochten raken je knieën bijna de grond en gaan we schuin over het asfalt. Dit is echt kicken maar ook spannend. Het uitzicht is fenomenaal en we zien het echte ongerepte Vietnam.
Na een tijd begint het te regenen en niet zo een beetje ook. We trekken regenpakken aan en plastictassen over onze schoenen. Marija rijdt voorop en gaat door een plas die tot haar middel komt. Jorrit ziet het gebeuren en trekt zijn benen maar omhoog. Zeiknat zijn we., tot onze naad, letterlijk. De plassen water voelen aan als een warm modderbad als je er door heen rijdt. Maar op een gegeven moment wordt het te gortig. Het regent zo hard dat er totaal geen zicht meer is op de weg. We zijn genoodzaakt om af te stappen. We wachten een tijd maar het blijft door regenen. Ook gaat het schemeren. We meten door naar onze bestemming. We klimmen weer op de motor en gaan. Als het donker is rijden we nog. De haarspeldbochten blijven gaaf maar zijn intensief in het donker en in de regen. Het laatste uur is een ware glibberpartij. Gelukkig weten onze rijders wat ze doen en brengen ze ons veilig naar de eindbestemming.

Uiteindelijke komen we aan in het dorpje waar we moeten zijn. Lake Lak. Hier slapen we bij de locals thuis. Bij een echte stam, de E'De stam. We slapen in een houten hut op palen en wij mogen op de houten vloer in "de huiskamer" slapen. Er ligt een dun matje en een muskietennet. Dat wordt onze slaapplek. In een restaurant mogen we een douche nemen en eten wat voordat we gaan slapen. De volgende ochtend lopen we door het dorp dat prachtig aan het meer ligt. Plotseling zien wij olifanten lopen en op het meer zien we mensen in prachtige bootje op het lakmeer varen. We krijgen uitleg over de stam waar we hebben geslapen en over de bouw van de huizen.

Na een wandeling door het dorp en langs het water vertrekken we weer. Gelukkig schijnt de zon weer. Onderweg bezoeken een een stenenbakker om te zien hoe de typische Vietnamese stenen worden gemaakt en gebakken, we rijden langs cassave velden. We stappen af en mogen kijken naar de hard werkende Vietnamezen. Ook bezoeken we een plek waar ze de rijstebladen maken voor de loempia's. Onderweg zien we welke schade de 'Agent Orange' (een gif wat bossen doet ontbladeren) heeft aangericht. Kale bergen, zonder bomen of planten. We moeten doorrijden want we hebben besloten om op het eindpunt van deze trip meteen de nachtbus in te stappen.
Ons eindpunt is Nha Trang. Dit is een strandplek die voornamelijk bekend is als de Costa Brava voor de Russen. Hier willen wij niet zijn, ook niet een nachtje om bij te komen. Als we in Na Thrang aankomen zien we de hoge torens al staan en komt de neonverlichting en harde karaoke muziek je al tegemoet. We zoeken een restaurantje, maar alles staat hier in het Russisch op de menukaart. We zijn we blij met onze keus meteen door te reizen in de nachtbus. Uitrusten doen we daarna wel op een leukere plek.
De nachtbus is natuurlijk weer een belachelijke rit. Opgekruld in de veel te kleine ligstoelen liggen we te woelen. Maar na 10 uur met je lichaam in origami houding ben je er toch echt wel klaar mee. Vooral met de Vietnamese stijl, dat je overal maar kan stoppen en uitstappen waar je wilt. Op zich handig maar het kost ons veel tijd om daadwerkelijk om de plek van bestemming te komen. Hetzelfde gebeurt met bussen die nog niet vol zijn, gewoon overal stoppen en naar buiten schreeuwen waar je naar toe gaat en de bus stopt in the middle of nowhere voor nieuwe passagiers. Inmiddels zijn we wel wat gekkigheid gewend. We weten dat een directe bus geen directe bus is, maar eerst nog zeker 10 keer stopt voor mensen, vracht of wat dan ook.

Hoi An
Finally komen we aan in Hoi-An. We zijn gaar en het is heel erg vroeg in de ochtend. We kunnen dus ook nog niet inchecken (pas om 14.00!). Bijslapen zit er dus niet in. We kunnen onze tassen wel dumpen bij het hotel en er zijn huurfietsen (gratis). We stappen meteen op de fiets en gaan Hoi An verkennen. Het is vroeg en er is nog bijna niemand. Heerlijk. Het is een fantastisch mooi stadje aan de zee. Het klimaat is er heerlijk en de oude Vietnamese stijl is erg schattig. Je weet meteen al dat je hier graag langer wilt blijven. En dat blijven wij gelukkig ook. Ondanks onze vermoeidheid weten we dat het goed is om soms zo door te reizen want je kunt jezelf dan ook weer belonen door een dag of twee langer ergens te blijven.

We ontdekken het stadje, drinken koffie, hangen ergens in een lunchroom, bezoeken een markt enzovoorts. Alls gezien in één ochtend, hahaha. Om 14.00 gaan we terug om in te checken. Ons hotelletje staat midden in de rijstvelden. het is prachtig! We besluiten toch even op bed te liggen, zetten een filmpje aan op de laptop en vallen uiteraard in slaap. Maar niet al te lang. In de avond stappen we gewoon weer op de fiets naar het dorp. In Hoi-An ontmoeten we de nederlanders die we in Dalat hebben ontmoet. Zij hebben na ons ook besloten hetzelfde stuk op de motor te doen. We ontmoeten mensen (allemaal bij toeval) die in hetzelfde hostel verbleven in Ho Chi Min stad en die we hebben ontmoet op het dakterras van het vietnamese etentje in Dalat. En dat op verschillende avonden. Het is gezellig om zo reisroutes en ervaringen uit te wisselen. Overdag hangen we lekker aan het strand. Want Hoi-An kent een heerlijk strand op 5 km fietsen. Als we terug komen plonsen we in het zwembad en als het donker is stappen we snel op de fiets. Want om 23.00 gaat alles dicht in Hoi-An en is de stad weer uitgestorven. Dit doen we een dag of 4/5 en vervolgens gaan we weer door.

Het volgende hoogtepunt staat namelijk op ons te wachten. We gaan naar Hanoi en via Hanoi naar Halong Bay. We hebben niks geboekt voor Halong Bay en in Hanoi blijkt dat we onze planning moeten omgooien. Want alles is volgeboekt. Het is natuurlijk ook een toeristische attractie. We balen want we willen ook nog naar Sapa maar hebben niet zo lang de tijd meer voordat we in Kuala Lumpur moeten zijn voor de vlucht naar Australië. We zijn flexibel en gooien het zo om als het moet. Uiteindelijk vinden we een tour voor een cruise in Halong Bay een dag later. Die boeken we, alleen het hostel zit vol dus moeten we met onze backpacks de volgende dag uitchecken en op zoek naar een ander hostel. No problemo! We hebben vaak totaal geen controle over wat er gebeurt maar dat deert niet. Het komt allemaal wel goed en dat is de juiste instelling.
Hanoi, wat een drukke stad, ook hier kijken we onze ogen weer uit. De tweede avond komen we weer dezelfde mensen tegen als in Dalat en in Hoi An. We drinken wat samen en gaan weer. In het reisbureautje waar we de Halong Bay cruise boeken vragen we informatie over de bus van Sapa naar Laos. Meteen wordt gezegd dat ze die niet aanbieden. Want dat is de dodemansrit. Er zijn te veel slechte ervaringen met de bus van noord-Vietnam naar naar Laos. Sommige bussen verdwijnen en veel verongelukken. We kijken elkaar aan en weten dat we geen geld hebben om te vliegen en dat we dit toch moeten gaan doen. Later blijkt dat meer tourbureaus dit gewoon niet aanbieden vanwege de onveiligheid. We vergeten het even en we besluiten het wel te zien als we in Sapa zijn. We zoeken het daar wel uit, want tenslotte kan het wel, alleen hoe is nog de vraag.

Halong-Bay
Om Halong bay te ontdekken boeken we een 3 daagse tour waarvan 1 nacht op een boot en 1 nacht op een eiland (Nam Cat). Het is er prachtig, maar touristisch. Honderden cruiseschepen liggen in de haven te wachten op de touristen uit de rest van de wereld. Het is er mooi, dat zeker. We zien stukken uit de nieuwste film 'Kong Skull Island'. En het is er prachtig. Maar op de stukken wanneer je uit de boot stapt om een attractie zoals het beklimmen van een top of zwemmen ben je gelijk te midden van honderden touristen. We krijgen tijd om te kanoën en het is werkelijk prachtig. We zien grotten en mooie strandjes. Ook de cabine valt ons niet tegen waar we slapen en het eten is heerlijk. Gelukkig hebben we een leuke groep mensen op de boot. We vermaken ons kostelijk en voelen ons ontspannen omdat we even een paar dagen niet hoeven te denken aan waar we de volgende dag slapen, waar we heen moeten etc. We kunnen niets regelen want we hebben geen internet, dus genoeg tijd om te socializen. S'Avonds is het gezellig op de boot en zoals overal in Vietnam is het tijd voor karaoke. Daar doen we lekker fout aan mee en hebben grote lol.

De tweede nacht op het eiland is een stuk rustiger gelukkig. Het is er totaal niet toeristisch en we slapen in een hutje op het strand. Heel bassaal maar meer hebben we niet nodig. We kunnen de hele dag door zelf met de kano varen tussen de prachtige karstgebergte in de zee.
Na Halong Bay gaan we terug naar Hanoi en van daaruit reizen we naar Sapa.

Sapa
Sapa ligt in de bergen van de regio Noord-Vietnam. Het is bekend vanwege de prachtige rijstvelden. Volgens verschillende bronnen zijn het de mooiste rijstvelden van de wereld. Je kan er trekkingen maken en dat doen wij dan ook. Na een nacht in het dorpje waar we voorafgaand nog met een scooter de omgeving hebben verkend en naar watervallen zijn geweest, maken we een meerdaagse trekking.

We zijn er in de periode dat de rijstvelden het mooist en groen zijn. Ook hebben we een Gids, Nina. Zij behoort bij de stam uit deze regio de 'Black Mhoung' stam. We moeten laarzen aan. Onze trekkingsboots zijn niet goed genoeg. Dus dan maar hiken in kaplaarzen? Ja dus, lekker charmant en oncomfortabel. Maar Nina waarschuwd ons en zegt dat we zeker gaan vallen. Vallen? Ja, zegt ze met grote ogen. Het is regenseizoen en we dalen in de modder. Ze zegt dat er altijd mensen vallen die met haar mee gaan in het regenseizoen. So it will be. Doch op het moment na de eerste kilometers begrijpen we waarom we laarzen aan hebben en waarom je valt. De glibberige modder op steile stukken laten je inderdaad regelmatig op je bibs naar beneden glijden. En we staan soms vast in de modder. Het is daarom veel pittiger dan we van tevoren dachten. Het kost namelijk veel meer energie om op deze manier door de rijstvelden van dorp naar dorp te lopen. We lopen in de regen en soms in de mist. Als het opklaart zien we het prachtige ovale bekende dal met de intens groene rijsttrappen. Het is een cadeau om hier te mogen zijn.
Na een aantal dorpen te hebben bezocht, lopend tussen de water buffels en de prachtig geklede bevolking, komen we aan bij het dorp waar Nina woont. We slapen bij haar moeder. We krijgen een matras op de grond met een muskietennet maar hebben wel een afgesloten ruimte. We krijgen een rondleiding door het huis. De hele familie is er. En allemaal op traditionele wijze gekleed. De dames dragen veel oorbellen (allemaal grote ringen zodat de oorlel zeker 5 centimeter uitrekt). En jongere meisjes dragen een andere soort oorbel. Des meer oorringen je hebt des te wijzer je bent. We leren veel van het leven van deze stam en haar tradities. Tegen etenstijd worden we verwacht mee te koken en wij mogen de loempia's maken. S'avonds zitten we met de hele familie aan tafel en krijgen hier ook weer de zelfgebrouwen rijstwijn.
De vrouwen In Vietnam werken ontzettend hard. Harder dan de man. Alle 'tourguides' zoals Nina zijn dan ook vrouwen. Mannen zorgen alleen dat de waterbuffels het rijst niet op eten, bouwen de huizen en drinken rijstwijn. We genieten er van om bij deze familie te mogen verblijven. Met handen en voeten kunnen we met elkaar praten en lachen. Het eten is heerlijk en we voelen ons vereerd dat we zo onderdeel mogen uitmaken van dit grote gezin (want schoondochter, schoonzoon etc.) horen er ook bij. We zijn kapot en liggen ook al vroeg te slapen. Want na het eten is het opruimen, de varkens te eten geven en slapen. Zo gaat dat in de bergen van sapa. We zijn ook weer vroeg op. Na het ontbijt worden we verkleed door Nina en haar moeder in de traditionele kleding van de Mhuong tribe. Ontzettend leuk. Ook leren we hoe ze de kleding maken van de idigo plant die we de dag daarvoor veel zijn tegen gekomen. We zien hoe de kleding van katoen wordt geweven en gekleurd. In het huis hangen dan ook overal indigo-blauwe lappen katoen. De skills van de vrouw voor kleding maken is belangrijk. Daaraan kun je zien of zij het goed kan en een betere man kan trouwen. De kleding is dus heel erg belangrijk. De rest van de dag hiken we verder langs de verschillende bergdorpjes, ontmoeten meer kleurrijke geklede bevolking met rieten gevlochten manden op de rug vol rijst en kinderen die ons zelfgemaakte armbandjes verkopen. Daarna gaan we terug naar het stadje Sapa en mogen ons in het hotel nog even douchen om de modder van ons af te spoelen. Daar staan ook nog onze grote backpacks opgeslagen. De hostess heeft voor ons een bus geboekt naar Laos op ons verzoek.

Laos
Overland naar Laos, de dodemansrit. De hostess zegt dat het een slaapbus is met een tweepersoonsligger. Ze brengt ons weg naar het busstation (superlief) en loopt met ons mee de bus in. Al snel trekt ze wit weg, want ze ziet hoe afschuwelijk de bus is. We hebben geen tweepersoonsligger. We hebben anderhalve stoel waar we 14 uur in moeten liggen want het is niet echt een stoel. Met ze'n tweeën doen we nu aan origami. Ook liggen we beneden en hebben we geen raam. Het is namelijk een gewone bus die is omgebouwd. De vrouw knielt naast ons neer en zegt zeker 6 keer "sorry, sorry, sorry. This is the only bus. Goodluck"! Ze wenst ons succes maar zag zelf natuurlijk ook wel dat dit een verschrikkelijke rit gaat worden. Ze keek ons echt verschrokken aan en je zag duidelijk dat ze medelijden had.
We liggen tegen elkaar aan geplakt in een ongezonde onnatuurlijke houding voor uren. Wat een ellende. We zien niets, maar worden van de ene bocht door de andere gesleurd. Remmen en weer gas, remmen en weer een bocht. Zo gaat dat uren door. Tussendoor is er een WC stop, maar na alle toiletten spant deze de kroon. Dit vertellen we wel als we thuiskomen aan degene die geïnteresseerd zijn. Maar tja we geven ons er aan over, zoals we dat vaker doen in perioden van afzien tijdens het reizen.

Als we vlak voor de grens aankomen moeten we overstappen in een ander busje. het is alleen niet goed geregeld en als we niets met handen en voeten hadden gezegd hadden we er nu nog steeds gestaan. We worden in een stinkend minibusje geplaatst. Rouw vlees wordt naar binnen gegooid. levende kippen en andere zakken die bewegen en we worden letterlijk volgebouwd met spullen die de grens over moeten. Na een lange tijd gaan we rijden. Bij de eerste hobbel voelen we dat het busje al zwaar overladen is. Het is inmiddels licht en we gaan 25 km per uur. Om de 200 meter stopt het busje en komt er nog meer in en bovenop. Op een gegeven moment zelfs golfplaten en andere bouwmaterialen die grote stukken uitsteken. Net als je denkt na de 7e stop dat er echt niets meer bij kan stoppen ze gewoon weer. Ondertussen zijn we echt maar een paar kilometer verder en al 2 uur verder. Dan komen we eindelijk aan bij de grens.

Vietnam uit gaat prima, maar dan komt Laos......

Na een bak geld minder omdat men het principe "pay more" hanteert zijn we eindelijk de grens overgestoken naar Laos. Belachelijk dat we zoveel geld moesten betalen voor een visum. Het is pure corruptie, dat beseffen wij ons ook wel. Bij het laatste hokje waar ze je temperatuur voor 10 dollar opmeten (wat zogenaamd ook weer moet) weigert Marija pertinent. De man wordt boos, maar Marija houdt vol. Jorrit zit namelijk op het toilet in Vietnam met het geld dus ze kan toch niet betalen. De man is woedend maar Marija zegt nog steeds droog dat ze geen geld heeft en dat is ook zo. Toch laat de man het er bij zitten en loopt boos het hok weer in. Jorrit loopt daarna ook gewoon door de grens over. kennelijk kan het dus toch wel.

Na nog een 5 uur in een slakkengang door de bergen van Laos komen we aan bij het dorpje waar we uitstappen. Na 20 uur vonden we het wel genoeg. We hebben geen hostel geboekt en lopen op de bonnefooi naar een hostel. We vinden er één en vragen naar de bus om naar Luang Prapabang te gaan de volgende dag. De man gebaart wat, maar het wordt ons niet duidelijk. Ook besluiten we nog wat verder rond te lopen voor een ander hostel, want onderhandelen doen we natuurlijk overal. Op het moment dat we weer buiten met ons backpack lopen komt er ineens een motorrijder naar ons toegereden en stopt. Hij zet zijn helm af en vraagt in het Engels of wij ook naar de boot gaan. We zeggen dat we net aankomen en morgen naar Luang Prabang gaan. Wij vragen of hij weet waar de bus gaat. Hij geeft direct aan dat er een groepje backackers de hele ochtend heeeft staan wachten op de bus. We beseffen ons dat het busje waar we zijn uitgestapt (dat 4 uur te laat was) hetzelfde busje is dat naar Luang prabang gaat en dat we de volgende dag waarschijnlijk van 9 tot 13.00 wachten tot er een minivan verschijnt. De jongen zegt dat als we mee gaan naar de boot er meerdere backpackers zijn en dat we korting krijgen.
We besluiten om mee te gaan. Eerst kijken en daarna iets besluiten kan geen kwaad. We zien aan de rivier een bootje liggen met een groepje backpackers en we horen dat zij inderdaad uren op de minivan hebben gewacht (waar wij inzaten), maar na 3 uur hebben opgegeven. Wij vertellen dat de bus net is geweest. De jongen van de motor vraagt ons of we met de boot mee gaan. We kijken elkaar aan en denken...."nou, dat kan er nog wel bij". We beseffen ons helaas niet dat we nog 5 uur op een plank zitten. Nee, geen bankje in de boot maar op de planken van de boden van de boot!!! We lachen er maar om.

Na 5 uur in de boot, wat overigens een prachtige toch was door de natuur en karstgebergten van Laos, komen we aan in Nhong Kiaw. Het is er werkelijk prachtig. In een bar komen wij tot rust en drinken wij een drankje. De eigenaar vertelt ons waar de hostels zitten die betaalbaar zijn. We lopen er uiteindelijk naar toe en na meer dan 24 uur achter elkaar reizen hebben we een bed!!!! In het hostel worden we uitgenodigd voor rijstwijn en ontmoeten andere backpackers, en slapen wordt dus even uitgesteld, maar na het eten zijn we toch echt op. Tenslotte hebben we besloten dat we de volgende dag weer verder reizen naar Luang prabang. We moeten op tijd zijn want we horen dat als de bus vol is, deze vol is. De volgende dag hebben we mazzel....we zitten in de bus....en degene die te laat aankomen hebben pech. Maar even later hebben wij pech....met de bus! maar dat vinden wij geen probleem meer. Na een paar uur komen we aan in Luang Prabang. We zijn er even helemaal klaar mee. Na het slapen in hutten en hostels, koude douches boeken we, terwijl we in een bar een sapje drinken, een 5 sterren hotel. We besluiten om onszelf even te verwennen. Tenslotte hebben we 2 nachten bespaart door te reizen in de nacht.

Luang Prabang
Wow! heerlijke stad! Laos is prachtig en we vinden het jammer dat we niet alles kunnen zien. We zouden hier echt nog eens naar terug gaan. We hebben nog wel wat dagen in Luang Prabang. Het is oud, mooi en heeft prachtige tempels. Ook dit ligt weer aan een mooie modderige rivier en kent prachtige roze zonsondergangen. De mensen zijn lief. We besluiten niet zoveel te doen. Maar toch gaan we nog een tripje maken naar de Kuang Si watervallen. Deze zijn werkelijk prachtig! Het is regenseizoen dus het is wat fris en de watervallen zijn ruw. De meeste mensen gaan daarom niet zwemmen. Maar wij besluiten toch van deze gelegenheid gebruik te maken. We doen het gewoon! je leeft tenslotte maar 1x en je wilt hierin echt gezwommen hebben. Ook klimmen we naar de top (door de glibberige modder omhoog) en klimmen over de waterval heen, lopen door het water en gaan via de andere kant weer terug. Verder heeft niemand dat gedaan. Andere mensen kijken vaak niet verder dan hen neus lang is en gaan dezelfde weg weer terug. Wij niet. Precies op tijd komen we weer aan in de bus en genieten in ons 5-sterren hotel daarna van een lekkere warme douche. Verder bezoeken we hier tempels en relaxen een paar dagen. Want daarna gaan we weer naar Maleisië om door te vliegen naar Australië!

Maleisië
In Maleisië verblijven we weer in Kuala Lumpur. Dit keer in een andere wijk. Met onze backpack lopen we door een steeg waar wel meer dan 40 ratten voor onze voeten schieten. en tja...toevallig naast ons hotel. Echt ranzig. Jorrit is gefascineerd door de hoeveelheid ratten op 1 plek. Voordat we gaan eten blijven wij kijkend de steeg in staan naar de krioelende bende en oplichtende kraaloogjes in het donker. Met neus dicht want het stinkt er. We eten wat en laten onze voeten masseren voor een paar dollar en gaan dan slapen. Ook bezoeken we de Petronas Towers en hebben vanaf de top een mooi uitzicht over Kuala Lumpur. Verder lopen we overdag heerlijk door de stad en hangen wat in het park. Daarna vliegen we door naar Australië.